De nieuwe mode

De vrouwenwereld is in opschudding.
In Amerika is een “Even onder de Knie”-club gevormd.
Het is een beweging van vrouwen die zich verzetten tegen de lange rok, voorgeschreven door de nieuwe mode.
Er is dus zelfs sprake van revolutie, want mode is wet.
Als het nu nog bleef bij het overtreden van de wet, dan kunnen we spreken van een helaas alledaags verschijnsel, maar er wordt hier een doelbewuste poging gedaan die wet omver te werpen. Een menigte vrouwen heeft een sexegenote uitgejouwd omdat Ze met een lange rok verscheen.
De mannen snuffelen eens in hun portefeuille, die tegenwoordig al te vaak wordt geopend, want het zal er toch wel op neer komen dat er geld op tafel moet worden gelegd.

Waarom die nieuwe mode?

Omdat de mens in deze verwarrende tijd met zijn talloze problemen in de fantasie tracht te vluchten?
“Nee”, zegt de ander, “een gril, anders niet”.
“Wij hebben het geheim ontdekt,” beweren de Amerikanen.
En met hun nuchtere zakelijkheid ontnemen ze ons alle illusie omtrent de modesprookjes.
“Modekoningen in Parijs?, onzin, de Parijse modehuizen lopen achter de feiten aan, het is de econoom die de mode bepaalt”.
Dat is een verbluffende mededeling.
Die man van de statistiek, die nergens oog voor heeft dan voor z’n dorre cijfers, zou zich met de mode bemoeien?
Dat moet wel een mannelijke Jeanne d’Arc zijn.
Het is ons te Amerikaans.
Maar luistert u eens naar de argumenten.

Geproduceerde materiaal door het leger

Amerika produceerde in de oorlog vrijwel uitsluitend materiaal voor militaire doeleinden.
Dat gaf veel ongerief.
Wasmachine, radio en stofzuiger waren niet meer zo gemakkelijk te krijgen.
De fabrieken zijn nu omgeschakeld op vredesproductie en alles is weer te koop.
De vrouw voelt er meer voor een wasmachine te kopen dan een nieuwe japon.
En de Amerikaanse soldaat, die zijn oorlogsbruid laat overkomen, ontvangt haar in zijn prefabricated huis liever niet met stoffer en blik, doch met een stofzuiger; haar uitzet brengt ze wel uit Europa mee.
De gevolgen bleven niet uit, de Amerikaanse magazijnen voor dameskleding zagen hun verkoop in 1946 met 22 % dalen.
En zo gebeurde het dat de econoom zei: er moet 12 % meer stof verkocht worden.

De oplossing is: maak de japonnen langer.

Niet alleen dat deze japonnen meer stof eisen, ook zullen alle vrouwen zich bij deze mode musthaves aanpassen en nieuwe kleding aanschaffen.
Het werk voor een half miljoen arbeiders is gered, de warenhuizen en modemagazijnen zullen weer verkopen.
Die lange rokken vragen niet minder dan 250 millioen meter stof.
De mannen worden er de dupe van, want zoveel stof voor dameskleding betekent minder stof voor herencostuums en dus prijsstijging daarvan.
Enfin, de heer der schepping brengt z’n broek dan nog maar eens naar de stomerij, borstelt de gladde plekken eens wat op en berust.
Zouden economische motieven werkelijk de oorzaak zijn van de nieuwe mode?
Parijse modeontwerpers met klinkende namen worden naar Amerika ontboden.
Het wil er toch eigenlijk bij ons niet in, dat deze beroemdheden, nazaten van grote geslachten, die door de eeuwen heen het Parijse Hof zijn aanzien gaven, zich zullen onderwerpen aan een rekensom.